Gerçek Sınav...

Küçükken sorarlar
“Büyüyünce ne olmak istersin?”
Zorlarlar düşünceni ani kararlara..

Belki olmak istemedğin bişeyi söyledin
Belki de olamayacağın..

Daha sen büyümeden sınav kapıya gelip çatmıştır..
Belkı tek seferde karar verdiğin kimlik peşinden..
Belki de defalarca değişip sınava son kala verilen kararla..
Yürürsün hayatın anlamı gördüğün sınav serüvenine..

Belki oldu, belki olmadı

Olduysa, eminmisin ne olduğuna? Senmisin olduğun yerdeki?
Olmadıysa, içden sevindinmi hiç olmayışına?!

Zordur sınavda başarısız olmak..
Tabii gerçek sınavlarla karşılaşıncaya kadar..
 Anlam yükledğimiz beş şık eşitmidir isteğimize?
Ne olmak istediğnize emin olun bu hayatda.

Tek kararcılardan oldum ne olmak konusunda..

Doktor olacakdım..


Gururla söylerdim kalbimden geçen bu ateşli fikri. Fikri zikre dökmek kolay olmadı tabii. İlk yıl başarısız sınav geçirdim. Öyle bir başarısızlık ki, herkesi doktor olamayacağıma ikna etmişdim puanımla. Sınavdan çıktığımda biliyordum nasıl “başarılı” olduğumu..

Yolda ağladım, eve geldim yine ağladım 4saat falan sonra kendimi gelecek seneki sınava hazırlanırken kimya kitabıyla savaşırken buldum. Bir daha da hiçbir sınavı kaybetmedim.

Doktor oldum..

Uzmanlık sınavına girdim kazandım ve hastalara yardım etme içgüdüsüyle okudum yorulmadan, bıkmadan. İlk iş günüm bir şeyi anladım..

Ben sınav hiç vermemişim.. gerçek sınav hastalarla başlıyordu.. umutla bakan gözler tek bişeyi bekliyorlardı. Onun hastalığını okumuş, tedavisini bilen ve bunu ilk kendisinde uyquluyor olmayışımızı bekliyorlardı. Herbir hasta bizim için sınavdı ve sınava hazırlıksız olma lüksümüz yokdu...